İsmim dışında kendimle ilgili bir şey söylemem gerekseydi, size her iki kız kardeşime duyduğum sevgiden bahsederdim. Üçümüz kesinlikle birbirimizden ayrılamayız! Elbette, birbirimize yakın yaşamıyor olabiliriz ama paylaştığımız bağ bu dünyanın dışında.
Kardeşi olan herkesin aynı şeyi ya da en azından benzer bir şeyi söyleyeceğinden yüzde yüz eminim. Aslında ben buna kefil olabilirim. Kardeşler arasındaki bağ gerçekten inanılmaz bir şey.
Ancak, bu tür bir ilişkinin sadece biz insanlar için değil, tüylü dostlarımız için de geçerli olduğunu çoğu zaman unutuyoruz. Hayvanlarımız da kardeşleriyle güçlü bağlar kurabilirler ve bugünün kadın kahramanları bunun gerçek bir örneğidir.
Lola ve Lucy ile tanışın - dünyaya kardeşliklerinin ne kadar güçlü ve eşsiz olduğunu gösteren iki çok özel kedigil.
Ocak 2017'nin hemen başında, kader bu iki sevimli kedigili küçük bir hayvan kurtarma grubuna getirdi. Mutlu Jack KurtarmaBoise, Idaho'da bulunan. Barınaktaki iyi insanlar bu kız kardeşleri aldılar çünkü başka kimse istemiyordu.
Bu zavallı pofudukların bu kadar acımasızca bir kenara atılmalarının nedeni kötü sağlık durumlarıydı. Büyük kardeş Lucy tamamen kör, küçük kardeş Lola'nın ise her ikisinin de işine yarayan tek bir sağlıklı gözü var.
Durumları kötü olduğu için bu kız kardeşler birbirlerine çok yakınlar ve birçok konuda birbirlerine güveniyorlar.
O zamandan beri Mutlu Jack Kurtarma çok küçük bir kurtarma grubu olduğu için, ne yazık ki zavallı pofuduklara yardım edemediler ve onlara çok ihtiyaç duydukları ve hak ettikleri tıbbi ilgiyi sağlayamadılar.
Bu yüzden, onları alıp iyileşmelerine yardımcı olacak birilerinin çıkacağı umuduyla, tüm ABD'deki çok sayıda kurtarma merkeziyle iletişime geçmeye karar verdiler.
Elbette daha yakın bir kurtarma merkezini hedefliyorlardı, ancak e-postalarına kimse yanıt vermedi. Ancak, Wisconsin, Kenosha'da bir kurtarma merkezi vardı. Özel Safkan Kedi Kurtarma (SPCR) Lucy ve Lola'ya yardım etmeye ilgi gösterdi.
SPCR'nin kurucusu ve icra direktörü Kristen Kranz, merkezlerinin iki kediye memnuniyetle yardım edeceğini ve onlara koruyucu bir yuva bulacağını söyledi.
Ancak çözülmesi gereken bir şey vardı: İki yavru kediyi Idaho'dan Wisconsin'e, yani 1.600 milden fazla bir mesafeye nasıl taşıyacaklardı?
Neyse ki hepsi için, özellikle de Lucy ve Lola için, SPCR'nin boş günlerini kedicikleri ABD'nin dört bir yanına taşıyarak ve onları Kenosha'daki kurtarma merkezine güvenli bir şekilde ulaştırarak geçiren gönüllü bir uçuş görevlisi vardı.
Geriye kalan tek şey kedicikleri veterinere götürmekti, böylece veteriner onları muayene edebilecek ve uçmalarının güvenli olup olmadığına karar verebilecekti (bilirsiniz, Lola'nın tehlikeye atılmış görüş).
Veteriner yeşil ışık yaktığında, Lucy ve Lola O'Hare Uluslararası Havaalanı'na uçtular ve oradan Wisconsin'deki koruyucu ailelerine nakledildiler.
SPCR'den Sue Lentz geldiklerinde ilk hedeflerinin onları şişmanlatmak olduğunu söyledi. Kız kardeşler yaklaşık 2 yaşındaydı ve her biri sadece 2 kilo ağırlığındaydı ki bu kesinlikle yeterli değildi. Bu yüzden diyetleri üzerinde çalışmaya karar verdiler.
Çünkü iki kız kardeş de maloklüzyonlar veya underbitesYemeklerini düzgün çiğneyemiyorlardı. Lentz onlara sulandırılmış yumuşak yiyecekler vermek zorunda kaldı, böylece onlara bir şeyler yedirebildi ve böylece birkaç kilo aldı.
Ve bu işe yaradı! İki ay içinde her iki kedigil de kilolarını iki katına çıkardı; Lucy yaklaşık 4,9 kilo, Lola ise 4,6 kilo oldu.
Lola tek gözü işlevsel olan kız kardeş olsa da görme yetisi hâlâ sınırlıydı. Ancak Lucy yine de ona bağlıydı. Kız kardeşine tamamen güveniyor ve onun yanından ayrılmayı asla reddediyordu.
Lola'nın bazen tüm gün süren düzenli göz randevuları olduğunda, Lucy hiçbir şey yapmayı reddediyordu. Yemek yemek, kedi yatağını kullanmak, oynamak - her şey onun için yasaktı. Kız kardeşinin eve dönmesini sabırla beklerdi.
Ne yazık ki, herkes Lola'nın gözünü kurtarmak için büyük çaba ve özen göstermiş olsa da, sonunda gözünü kaybetti. Ancak bu küçük aksiliğe rağmen, iki kız kardeş arasındaki bağ ve güven hala kırılmamıştı. Hatta her zamankinden daha güçlü olduğu bile söylenebilir.
Hepimizin bu iki kedigilden çok şey öğrenebileceğine gerçekten inanıyorum. Her şeyden önce, hepimiz onların cesaretinden bir parça alabilir ve onlar kadar cesur olabiliriz. Bu kadar kötü kartlar dağıtılmış olmasına rağmen, bu kedicikler yine de sebat etmeyi ve yaşamayı başardılar. Pek çok insan aynı şeyi söyleyemez.
Ve ikinci olarak, hepimiz onların şu sözlerinden ilham almalıyız güçlü kardeşlik. Bugünkü makaleden çıkarmanız gereken bir şey varsa, o da şu olsun: kız kardeşinizi veya erkek kardeşinizi arayın. Bir brunch randevusu, FaceTime görüşmesi ya da bir hafta sonu kaçamağı planlayın.
Kavga ettiyseniz özür dileyin ve bir süredir görüşmediyseniz onları sevdiğinizi söyleyin. Kardeşlerimiz bizim en büyük hazinemizdir. Bunu asla unutmayalım!
Daha fazlasını okuyun: Bu Kadın Ortaya Çıkana Kadar Kimse Bu 3 Kör Kediciği Evlat Edinmek İstemiyordu
