Çoğu zaman tüylü dostlarımıza yapılan kötü muameleye tepki vermeyiz ya da biraz geç tepki veririz. Bunun nedeni ister pasaklı, kirli pofudukları evimize geri getirmekten korkuyor olalım, ister işle meşgul olup onları evlat edinme süreciyle başa çıkmak için yeterli zamanımız ve enerjimiz olmasın, biz nadiren onları kurtarmak için hızlı.
Bir köpek tarafından saldırıya uğrayan bir kediyle yollarının kesişmesinden bahsetmiyoruz çünkü hemen hemen herkesin onu kurtarmaya geleceğini, köpeği kovalayacağını ve onu rahatlatacağını biliyoruz.
Sokaklarda yiyecek arayan bir kediciğe göz ucuyla bakmaktan bahsetmiyoruz çünkü herkesin onu besleyeceğini, iyi olduğundan emin olacağını ve günün geri kalanı için ona yeterli yiyecek bırakacağını biliyoruz.
Sokakta bir kediyle karşılaşmaktan bahsediyoruz. açıkça bir evi yok ve onu orada bırakıyoruz. Dışarıdaki her kediyi kurtaramayacağımızı anlasak da, onları bir barınağa, veteriner ofisine veya koruyucu bir eve götürmeye çalışabiliriz.
Şimdi size varsayımsal bir durum sunalım: Arkadaşlarınızla ormanda araba kullanırken yolun sonunda oturan bir kedi fark ettiniz. Ne yapardınız? Arabayı durdurup kediyi kontrol eder miydiniz? Onu yanınızda götürür müydünüz?
Siz onu teselli ederken başka bir kedinin ortaya çıkması ve beraberinde dokuz (evet, dokuz) yavru kedi getirmesi durumunda ne yapardınız?
(Credits: Alexandra Dominguez)
Eminiz ki pek çok kişi bir sürü kedi ve yavrusunu eve geri getirmez ama Manhattan, Kansas'tan Alexandra Dominguez'in yaptığı tam olarak buydu (arkadaşlarının da biraz yardımıyla).
Alexandra, daha çok "ateşli̇ kiz yazi" tüm bu muamma ortaya çıktığında. Alexandra'ya göre, birkaç günlüğüne arkadaşlarıyla kalıyormuş ve eğlenmek için ne yapacaklarını bulmaya çalışıyorlarmış.
Yürüyüş yapmayı çok sevdikleri için, yolun yakınında yürüyüş parkurları aramaları gerektiğini düşündüler. Nitekim, Alexandra'nın arkadaşlarından biri yolun sonunda oturan bir kedi fark ettiğinde, yürüyüş parkurları aramak için ormanda ilerliyorlardı.
"Bekle! Kenara çek! Arkada bir kedi gördüm, geri dönmeliyiz!" Alexandra'nın arkadaşı kedinin yaralanmış olabileceğinden endişe ediyordu ve onun kendi başına kalabilecek kadar iyi olduğundan emin olmak istiyordu.
Yolun yakınında ev ya da bina olmaması da onu endişelendiriyordu ve kedinin ormandan bir çıkış yolu mu bulmaya çalıştığından yoksa birinin onu kurtarmasını mı beklediğinden emin değildi.
Durum her ne olursa olsun, Alexandra ve arkadaşları kenara çekip dost canlısı görünen kabartıcıya yaklaştılar.
Alexandra ve arkadaşları kediye şefkat gösterir göstermez, kedi onları kucakladı, onlara kafa atmaya ve dişlerini üzerlerine sürtmeye başladı. Miyavlamaya ve ilgi talep etmeye başlaması Alexandra ve arkadaşlarının kedinin kendisini takip etmelerini istediğini düşünmelerine neden oldu.
Ama buna gerek duymadılar çünkü neler olduğunu çok geçmeden anladılar. Onlar kediyi teselli etmekle meşgulken, ormandan başka bir kedi çıktı. Onlar daha ne olduğunu anlayamadan, ormandan daha küçük kediler de çıkmaya başlamış.
(Credits: Alexandra Dominguez)
Alexandra ve arkadaşları onları gördüklerinde gözlerine inanamadılar. Birinin iki anne ve dokuz (bir değil, iki değil, dokuz) yavru kediyi yolda, hiç de dost canlısı görünmeyen ormanın yanında terk ettiğine inanamadıklarından eminiz.
Alexandra ve arkadaşları "Çılgın Kedi Kadınlar" (Alexandra'nın sözleri, bizim değil) ve bir şeyler yapmaları gerektiğini biliyorlardı. Onları orada bırakamayacaklarını biliyorlardı çünkü birilerinin gelip onları kurtarması günler sürebilirdi.
Topladılar sokak kedileri birlikte kasabaya geri getirdiler. Onları yıkadılar, beslediler ve barınaklarla, kurtarma merkezleriyle, veteriner ofisleriyle ve onları evlat edinmeyi düşünen hemen hemen herkesle iletişime geçmeden önce onları rahatlattılar.
Onları bir haftadan fazla tuttular ve sonra birkaç arkadaşlarını onları almaya ikna etmeyi başardılar. Ancak bir sorun vardı: Alexandra'ya (ya da Alexandra'nın o sırada ziyaret ettiği kasabaya) yakın bir yerde yaşamıyorlardı.
Bu nedenle, Alexandra onları evine götürdü ve yeni, sonsuza dek yaşayacakları yuvalarına saatler sürecek bir yolculuk ayarlayana kadar birkaç gün orada tuttu. Onları oraya götürmeden önce, onlara sıcak bir yatak, bol miktarda yiyecek ve zaman geçirebilecekleri bir yer - garajı - verdiğinden emin oldu.
Ancak Alexandra, diğerlerinden daha fazla şefkate ve ilgiye ihtiyaç duyan birkaç tüylü kediye bağlandı. Ve erkek arkadaşının kedilere alerjisi olmasına rağmen, iki tanesini almak için yalvardı.
Alexandra bundan sadece birkaç ay önce ailesinin kedisini kaybetmişti ve erkek arkadaşı hayır diyemiyordu. Alexandra, yavru kedilere bakmayı kabul etmesi için bir şartı olduğunu itiraf etti - yavrulara isim verecek kişinin kendisi olmasını istiyordu.
Bugüne geldiğimizde Alexandra, Lucifer ve Beelzebub adında iki sevimli, sevecen tüylü kedinin mutlu annesi. Dördü için daha mutlu olamazdık ve Alexandra gibi bir kediyi kurtarmak ve bir kedinin hayatını daha iyi hale getirmek için kendi yollarından çıkmaya istekli insanlar olduğu gerçeğini daha fazla takdir edemezdik.
Alexandra, sana, çok alerjik erkek arkadaşın Lucifer'e ve Beelzebub'a mutlu ve sağlıklı bir yaşam diliyoruz!
