Kediler biraz kötü basından muzdariptir.
Köpekler kabul edilir İnsanın en iyi arkadaşları Çünkü her zaman ayaklarını sürüyerek, burnunu çekerek ve kuyruk sallayarak gezinirler - kapıdan girdiğiniz anda sevinçten havalara uçarlar.
Duygularını kollarına - ya da patilerine - taktıkları için onları okumak kolaydır. Çok şeffaf oldukları için berbat poker oyuncuları olurlar.
Ancak kediler bunun tam tersi gibi görünüyor.
Avlanırken, bölgelerini işaretlerken ya da görünürde hiçbir sebep yokken miyavlarken onları ele geçiren duygu çeşitliliğini gösterirken daha sofistikedirler. Mutlu olduklarında mırıldanıyor, yoğuruyor ve kafa atıyorlar - ama her zaman bir ama var...
Kediler rızaya dayalı yaratıklardır ve bu yüzden kötü bir üne sahiptirler. Rıza olmadan yaklaşıldığında saldırdıkları için genellikle çekingen, mesafeli ve soğuk olarak görülürler.
Kendi kendilerine yetebildikleri için soğuk ve ilgisiz olarak görülürler. Düşmanca ve umursamaz olarak tasvir edilirler - ancak bu gerçeklerden uzaktır.
Kediler köpeklerden daha içine kapanık olabilir, ancak bu kedilerin insanlara, kedilere, köpeklere veya herhangi bir hayvana karşı ilgi ve şefkat gösteremeyeceği anlamına gelmez. Kedi sahipleri bunun kanıtlarını birden fazla kez görmüşlerdir - işte bu yüzden tüylü dostlarımıza takıntılıyız.
Anne kedilerin yetim kedi yavrularına, köpek yavrularına ve hatta civcivlere baktığına dair pek çok hikaye duymuşsunuzdur. Anne kediler annelik duygularıyla dolup taşar ve aynı türden olsun ya da olmasın, zavallı yetimleri emzirmeye fazlasıyla isteklidirler.
Yetim yavruların kendi yavrularının yaşına yakın olması durumunda, anne kedi yeni yavruları kendisine sunulduktan birkaç saniye sonra kabul edebilir. Elbette, bir kedinin koruyucu anne olmaya istekli olup olmadığını anlamasının daha fazla zaman alabileceği durumlar da vardır.
Bunun da ötesinde, fiziksel ve duygusal sağlığı da bir rol oynayabilir.
Ancak çoğu zaman anne kediler sempati göstermeye fazlasıyla isteklidir - ve bugün size sunduğumuz hikaye bu gerçeği mükemmel bir şekilde kanıtlıyor. Kısa bir süre önce yavrularının tamamını kaybetmiş ve küçük, hasta bir yetimi sağlığına kavuşturmaya karar vermiş bir anne kedi olan Ember ile tanışın.
Hikayenin başından itibaren, Ember Atlanta Humane Society'ye bir yavru kedinin annesi olarak getirildi. Onu oraya bırakmaya karar veren her kimse doğru bir seçim yapmış çünkü Atlanta Humane Society, diğer bazı barınakların aksine, hasta hayvanların uyutulmasına göz yummuyor.
Aslında Atlanta Humane Society, Atlanta, Georgia'daki en eski hayır kurumlarından biridir ve yüz elli yılı aşkın bir süredir hayvanlarla ilgilenmektedir. Dahası, Atlanta Humane Society çalışanları, kapılarına gelen hayvanlara barınak, veteriner bakımı ve sahiplendirme sağlamayı vaat ediyor.
Ember da oraya vardığında mutluluktan havalara uçuyordu. Personele göre, yavrularını ayakta tutmaya çalışan mutlu ve sağlıklı bir anne kediydi. Ancak yavruları o kadar hastaymış ki teker teker ölmüşler.
Emeber yıkılmıştı ve yavrularının geri gelmesi için miyavlamaya devam etti. Barınağın etrafında onları arıyor, miyavlıyor, miyavlıyor ve ağlıyordu. Onların gittiğini kabullenmek istemiyordu.
Ama işte o zaman barınak ona her şeyden çok bir anneye ihtiyacı olan küçük, hasta bir yavru kedi getirdi. Ondan önce yavru kedi Atlanta sokaklarından kurtarılmıştı. Zayıftı, dövülmüştü ve zar zor nefes alıyordu. Minicikti - sadece yetersiz beslenmekle kalmıyor, aynı zamanda hiçbir şey yemeyi ya da içmeyi reddediyordu.
Hayatta kalamayacaktı ama Atlanta Humane Society'deki personel pes etmeyi reddetti.
AHS'den bir bakıcı ebeveyn, yavru kediyi eve götürmek ve zavallı küçük şeyi sağlığına kavuşturmaya çalışmak için barınağa koştu - ancak insan dokunuşundan daha fazlasına ihtiyacı vardı. Bir anneye ihtiyacı vardı. Ve AHS personeli Ember'ı hemen düşündü.
Kısa süre önce yavrularını kaybetmişti ama hâlâ annelik içgüdüsü belirtileri gösteriyordu. Yavrularını özlüyordu ve ne olduğunu anlayamıyordu.
Ember yetim yavru kediyi gördüğünde, personelin doğru seçimi yaptığından hiç şüphesi yoktu. Personelin yavru kediye isim vermeye karar verdiği gibi o da hemen Flame'i kucakladı! Onu tımar etmeye, kucaklamaya ve emzirmeye başladı.
Flame de Ember'a vurulmuştu. Onun üzerine atladı ve onu yalamaya başladı, "kek yapmak" ve ona sarılıyordu. Bir annesi olduğu için çok mutluydu - ve onu böyle düşündüğüne hiç şüphe yoktu. Yarın yokmuş gibi yiyordu.
Ember ile bağ kurduğu andan itibaren daha da büyümeye ve daha iyi olmaya başladı. Personelin yanında da daha rahattı ve büyük bir mırıltısı vardı. Herkesle kucaklaşıyor, ihtiyacından daha fazla şekerleme yapıyor ve uyanık olduğu her anı Ember ile geçiriyordu.
İkisinin mükemmel bir çift olduğuna şüphe yok - birbirlerini sağlığına kavuşturdular.
Şimdi daha iyi durumdalar ve evlat edinilmek istiyorlar. Söylemeye gerek yok, AHS personeli ikisinin birlikte evlat edinilmesini umuyor çünkü birbirleri olmadan harap olurlar.
Ember yavrularını, Flame ise annesini kaybetmenin üzüntüsünü yaşarken, ikisinin de birbirlerine rastlamak kaderlerinde var. ve kendilerine ait bir aile kurarlar.
Onları ayrı görmekten nefret ediyoruz, ancak bunun olup olmayacağını bilmenin bir yolu yok. Ember ve Flame, sizi destekliyoruz ve nerede olursanız olun mutlu ve sağlıklı olmanız için parmaklarımızı çapraz tutuyoruz!
